Hutkoffers, sperziebonen en Java's rijstvelden

De dag van vertrek begon voor Yasmin al om half 6, aangezien ze de slaap niet meer kon vatten. Ze vond het vervolgens een goed idee om door het huis te ijsberen met haar net aangeschafte, volgestufte backpack - met wielen - om zo te kunnen beslissen of deze backpack een praktisch object is voor het vervoeren van snorkelsets, kilo's drop, fluffy badhanddoeken, sloffende bergklompen en dergelijke. Na enig afwegen hebben de hardschalen hutkoffers uiteindelijk de strijd gewonnen en de backpacks gingen retour richting Beaver.

37,2 kilo zwaarder en een fles kalmerende wijn verder passeerden we de douane met 1 zwaaiende fan (thanks Judith!).

In Jakarta werden we door allerhande louche taxi chauffeurs aangeklampt en besloten we in een recalcitrante bui om ons als echte backpackers te gedragen en met de bus & tuk-tuk te gaan. 2 passagiers, 2 koffers waarvan 1 half overboord en een chauf in 1 tuk-tuk bleek een krappe sessie en we hebben 32 cent bespaard tov de taxi. Wijze les voor ons: beter gedraag je je niet als backpacker.

De eerste Indonesische maaltijd van Yas zou ook gelijk de laatste worden aangezien ze als een dolle heeft geknaagd aan een als sperzieboon verhulde peper, die spoedig daarop haar ware identiteit als moeder aller pepers onthulde. Tranen met tuiten dus.

Zoals het een echte jetlag betaamd hebben we weinig meegemaakt van de mooie treinreis naar Yogyakarta, alwaar we direct doorgestoomd zijn naar Borobudur (voor niet-kenners: een setje klokvormige apparaten met inpandige buddha's zonder hoofd aldus Isaac).

Na een kleine meditatieactie met de monikken (niet geschikt voor Yas vanwege het feit dat je stil moet zijn), vroeg naar bed om om 4:00 weer op te staan. Wekker zetten hoeft niet want je wordt tweestemmig wakker gezongen door de plaatselijke moskee. Isaac denkt dat de moskees een telefoonboom hebben, omdat ze allemaal vlak na elkaar beginnen.

Zonsopgang met zicht op de Borobudur werd een zonsopgang zonder zicht vanwege wolkendek, maar het was gezellig met onze Nederlandse hotelgenoten en gidsen. Later op het tempelcomplex zelf klampten 60-jarige Indo vrouwtjes en schoolklassen zich aan onze oksels vast voor een of meerdere foto's, met of zonder toestemming. Blijkbaar zijn we nog te wit en vinden Indo's dat heel exotisch (inmiddels hebben we een mooie dieprode gloed).

Na een echte rijstveld-trip in de namiddag (lees: door de modder banjeren met chili pepers en sticky rice aan je schenen) met wat locals, terug naar Yogya met multipele bussen, alwaar we een broodje shoarma met geïmporteerd schaap, zurige wijn en Bintang hebben genuttigd.

De Prambanan tempels in buurt van Yogya zijn een aanrader, waarbij genoemd moet worden dat buitenlanders 10 keer zoveel betalen als locals. Daarom zwerft er nu ergens op de ambtelijke burelen van Java een kopie van Isaac's OV chipkaart, als zijnde een studentenkaart, die recht gaf op 50% korting.

Op dit moment moeten we dan toch toegeven dat we in het regenseizoen zitten (dank voor de regencapejes Clickies!): we chillen al ruim 2 uur in de lokale warung met een zoet omaatje, die pittige nasi rames maakt voor Isaac en nog zoetere thee brouwt. Yas snavelt ondertussen een zak chips weg.

Zoals jullie lezen, vermaken we ons uitermate goed en 'boeken' we lekker door aldus Yas, die dit woord niet meer mag gebruiken van Isaac omdat hij anders uit wraak 6 dagen op dezelfde plek wil blijven chillen.

Tot snel,
Y en I