Vulkanen, sulfietkraters en Bali Bellies

Hoi vrienden, familie & ander gespuis,

Vandaag is onze laatste dag op Bali, dus bij deze de laatste update over Indonesië, alvorens we gaan braden op de tribune bij de Australian Open. Voor de niet-kenners onder ons: dat is tennis op redelijk niveau, in Melbourne.

Scootertechnisch waren we lekker bezig op Java: Isaac stortte zich als een ware Javaan in, voor en door het linksrijdende verkeer. De volgende verkeersregel wordt standaard gehanteerd: stort je er gewoon voor en dan stopt de rest hopelijk vanzelf. Dit bleek te werken. Spookrijden en haaks oversteken op de ringweg is vanzelfsprekend en een dag niet heftig getoeterd is een dag niet geleefd.

De scootertocht voerde naar een vulkaanstad die in 2009 overstroomd was door een uitbarsting van de Merapi vulkaan. Nadat we een zigeunervrouwtje met haar eigengemaakte slagboom van bamboestok hadden weten te omzeilen, kwamen we in een stad met resten van huizen en een door lava uitgesleten rivier. In plaats van de gebruikelijke 4x4 probeerden wij de tocht af te leggen met onze 2x1. Dat bleek verminderd succesvol (lees: we waren bijna aan het grindhappen), hoewel de locals het probleem er niet van inzagen en ons toejuichden nog een slippoging te wagen.

Na een busrit van 14 uur richting de volgende pruttelende vulkaan (hopelijk dit keer met zicht) kwamen we te laat aan in ons krakkemikkige hotel, waardoor we geen voer kregen (gelukkig hadden we al wat locale kaaschipsbollen genuttigd, een ware delicatesse volgens Yas). Vervolgens gingen we om 4:00 op pad voor de zonsopgang bij de Bromo. Zoals het een echte zonsopgang in het regenseizoen bij een toeristenactractie betaamt, zag je niet verder dan de eerstvolgende rij Chinezen met camera in de aanslag en is heel de Bromo niet in beeld geweest (we vroegen ons af of er uberhaupt wel een berg stond in die mistbak). Achteraf bleek dat we de berg ook nooit te zien zouden krijgen, omdat deze in het regenseizoen nooit zichtbaar is, maar als je eenmaal betaalt voor een atractie, zul je er heen gaan ook, regen of geen regen, aldus de Javaanse guides achteraf.

Gelukkig volgde een tocht naar de krater zelf van deze vulkaan met een (volgens de Javanen) goed wandelpad rondom. Dit hield in: enkele centimeters schuin aflopend gruispad boven een kolkende sulfietmassa.

De volgende vulkaan was spectaculairder: Na een afdaling in de krater stond je oog in oog met dikke omhoogpruttelende dampen sulfietmeuk. Indomannetjes van diverse leeftijd hakten erop los, om zodoende 2x per dag 80 kilo giftige zooi naar beneden te cheffen. Dat leverde dan wel weer een tientje op. Na 1 ritje waren wij al buiten adem en half bedwelmd.

Eenmaal op Bali hebben we even aan het luxe leven geproefd met een cocktailtje of 2 en een surflesje hier en daar. Waar Yas het vooral van haar techniek moest hebben, zat Isaac's talent in het spotten van de juiste bruizende, vergelegen golf.

De laatste 4 dagen relaxen op Zuid Bali, werden een retourtje ziekenhuis - met Australian Open op tv, dat wel - vanwege een of andere leipe bacterie die ons het leven zeer zuur maakte (Yasmin denkt dat de boon uit het vorige verhaal wraak heeft genomen. Isaac denkt dat dergelijke scherpe moeders juist ontgiftend werken). Deze ziekte wordt hier ook wel de Bali Belly genoemd, maar neem maar van ons aan dat het na 3 slapeloze nachten geen pretje is (ofwel niet te pompen). 6 uur later, 2 liter infuusvocht verder en 1.000 euro armer (Anderzorg maak je borst maar nat) werden we weer vrijgelaten met een goodiebag vol met dubieuze pillen, alwaar we nu smakelijk van smakken.

We voelen ons inmiddels weer redelijk mens, en na een yogaklasje zijn we er klaar voor om deze bananenrepubliek te verruilen voor het überzonnige, hopelijk bacterieloze Australië.

We zijn ook erg benieuwd wat jullie zoal bezighoudt behalve sneeuw en ijs, dus laat je horen! :)

Y & I